Shkruar nga Spartak Ngjela

Ajo të mund te gënjeshtra, tek intriga, tek abuzimi me mirësinë dhe miqësinë e tjetrit, kur ti i ke kryer këto me një tendencë sundimi apo përfitimi. Këto nuk riparohen, edhe pse të pamoralshimit e kësaj jete këtë e quajnë “sukses të jetës së tyre”.

Askush nuk na mund dot po të jemi të kujdesshëm në jetën tonë. Pakujdesia sjell mundje dhe mundim. ( Shikoheni gjuhën shqipe, ajo mundimin si koncept e sjell nga folja mund (dikë), apo unë mundem në këtë jetë (nga dikush.)

 Kujdesi dhe njohja e tjetrit, të jep mundësinë absolute që të mos jesh i mundur.

Por më e rëndë është kur ty të mund vetvetja.

Kjo nuk riparohet, se është një mundje e thellë për këdo.

Por, kur të mund vetvetja?

Ajo të mund te gënjeshtra, tek intriga, tek abuzimi me mirësinë dhe miqësinë e tjetrit, kur ti i ke kryer këto me një tendencë sundimi apo përfitimi. Këto nuk riparohen, edhe pse të pamoralshimit e kësaj jete këtë e quajnë “sukses të jetës së tyre”. Por, vjen një çast, që, edhe këta i pushton pendimi, dhe ky është një ndëshkim shpirtëror tepër i rëndë.

Por, unë fola për njeriun e moralshëm që mund të bëhet edhe viktimë e vetvetes. I pamoralshmi i kësaj jete nuk e ndien fare këtë. Imoraliteti, apo amoraliteti nuk ka lidhje me jetën e ndershme. Por, ajo jetë që është një akt apo një veprim i pamoralshëm, si rregull, pret një ndëshkim për atë që e ka kryer.

Koha është tëndja, por, atë,  në këtë qytetërim, duhet ta ruash dhe ta mbrosh që të mos jetë e prekshme as nga të tjerët, por as dhe nga ti vetë.