“Zonja asnjeri dhe zoti askurrkush” poezi nga Agron Tufa

Kam një ide të ndarë përgjysëm

Kam një ide të ndarë përgjysëm,
ide të ngulmët.
Gjysma e saj është e mysët,
gjysma e lugët.

Jam gati të vdes për njërën gjysëm.
madje dhe verbtas.
Për gjysmën e lugët, gjysmën e mysët
dhe anasjelltas.

Kjo nuk përbën asfarë kundërvënieje,
sido të jetë rasti.
Krejt qenia ime është kundërvënie
e çdo grimëçasti.

E vërteta në do të bashkëjetojë –
ka kushte komploti.
Dy gjysmat idesë le t’i bëjnë rojë
tek unë, i ploti.

2017

Pamjaftueshmëria

shiu është për të gjithë:
fatet janë të ndryshme.
zhurma e ekspresit të kafesë
i përbashkon një grimë
këto arabeska gjaku njerëzor
që kundrojnë përhumbur pas qelqesh
shqelmat e ujshme të kalit hapësinor.

tokë, o rrafsh i së tashmes…
fat, o fytyrë e së panjohurës…
ëndërr, o stacion kalimtar trenash…

ajo që qëndron,
ajo që do qëndrojë –
(dhe duhet të qëndrojë)
është pikëpyetja shtegtare
mbi thekse emocionale
të njëfarë kuptimi,
të njëfarë pandehme,
të njëfarë shprese a ëndërrimi
në kontekstin e përkohshëm të universit
me prenka efemere shirash.

mendimi e shtyn gojën të hapet
dhe ndjen pamjaftueshmërinë e vet
për t’u shprehur.

E përditshme

S’diskutohet më ngasja, instinktet e ngasjes.
As vrasja vetë, por rituali i vrasjes.

S’diskutohet as mllefi, format e urrejtjes,
por mbytja e ndërgjegjes nga tenja e brejtjes.

Në performancën publike të Meshës së Zezë
thelbi satanik ushtron delikatesë.

S’ka patur e Keqja ushtarë kaq besnikë
të stërvitur në frontin e saj estetik.

Mes terrorit real e terrorit verbal
përpunohet stili vrastar epokal…

2012

Motivi

krejt çka më nxit me kërkue
asht ekzistenca e një vazoje
të strukun diku, n’terrinën e butë
të pakujtesës sime.
nuk di pse u spraps në kujtesë.
nuk di pse u msheh në pendesë.
nuk di me ç’farna e lashë,
as pse u nguta me dalë jashtë…

por koha e kthimit në shpi
e tjetërsoka njeriun:

kështu na u kthye i bombarduem
ndër pezhishka përvojash një natë
leopold blumi – o me dreqin, o me të birin –
dhe të dy, mandej, nuk njohën
vedin në pasqyrë,
por surratin e shtrembnuem t’shekspirit.

Kështu ta qet gjuhën realiteti i ri,
që ka zavendësue vazon.

Historitë e atyre që s’janë

Historitë e atyre që s’janë
zgjohen bef një ditë, marrin frymë,
bëhen saora erë, erë e fortë,
na shpupurisin, trazojnë,
bëhen furtunë e çmendur,
na shkepin si gjethnajë degësh
e si rrymë konvekse na ngrenë,
na hapërdajnë në qiej të enjtur,
na përndjekin, fshikullojnë,
na dëbojnë shtigjesh të verbër
ku na mbulon lluca, llurba,
dhe ashtu, të kalbur, gërbulur,
nuk e gjejmë më rrugën e kthimit.

Në historitë e atyre që do vijnë,
prej dherash ku jemi shkapetur
do të ngrihet masa jonë e varrosur.

Por as ata nuk i pret fat më i mirë…

10.03.2017

Bloja e hollë e përditës

Sekretesh vogëlane, djajsh çikërrimtarë –
larg turmës me farisej babëzitës,
ti thur prikën tënde me margaritarë –
blojën e hollë të përditës.

Ditën që engjëjt braktise përfare –
humbe këtu, diell midis hithrash.
Netët vezullore – varg me rruazare –
tingullin e shuajnë në fajanca ditësh.

Plot me ingranazhe sahatesh të vegjël,
koha end paprâ pëlhurën magjike.
Ç’do vdesësh me mua, imcake, o thnegël!
E denjë për tablo mikroskopike.

U ndave nga engjëjt sogjetarë të dritës
të ngjërosh misterin, që këtu të vret.
Prej tij del bloj’ e hollë e përditës…
Po kush e mbrun me të veten e vet?

shkurt 2017

Diç e pezullt heq shpirt…

rrebeshet e breshërave të majit rinisën…
kërcet butë faqja poroze e dherave kaf.
sumbujt e bardhë e të fortë shkartisën
zhurmën e shkrimit në shaptilograf.
diç e pezullt heq shpirt mbi klaviaturë,
kërkon një shtrofkë të errët në dhomë,
po atë shtrofkë s’ka për ta gjetur kurrë…
përhapet një aromë bukëvaleje e pjekur
në flegrat e mbushura me athtësi gjaku.
ndihem si të isha një televizor i vdekur,
i flakur shtrembër, në skaj të një parku,
por me det të verbër para shtrëngate.
përfytyrimi përvidhet. erë mes hatullash.
qafa e tendosur struket mes shpatullash
sikur ta priste një mill i gatshëm shpate.
një dorë e padukë, me finesë e me sqimë,
gris velin e bardhë të avujve të shregullt.
tonzura e një kodre shfaqet një grimë
dhe zhytet sërish si murgu në mjegull.
nuk breshëron më. të parët, skërfyell,
spikasin qiparisët dhëmbaçë të kreshtës.
mandej, saora, përshkënditëse nën diell,
të dubluara vërshuan vreshtat e vdekjes.

Qershor 2016

Peizazh

një fllad i përzhitur shkrumbi lëpin hamulloren.

fluturojnë ulët stërqokat dhe një langua
sulet shigjetë pas tyre.

mandej
miliona pikëpyetje asgjësuese shiu
ngulen marrafrymas.

ia mbytin fushës përgjigjet.

Kthimi

Kthente poeti në shtëpinë atërore
pas motesh të shumtë mërgimi.
Frynte erë, erë e çmendur.
Kurorat e pemëve i përkulte fort
si krenja të pabindura
pa ia dalë t’i ngjeshte përtokë.
Krifa të shpërvjela gjethnajash
tregonin pushin e prapëm të gjetheve
si astarë të atllastë xhaketash.
Diçka po ndoshte me shtëpinë,
diçka, të cilën poeti e sodiste
majë sukës ku kishte stepur –
jo fort larg: një dorë burra,
farefisi, me gjasë,
kishin hequr tjegullat e çatisë,
e tash po shkepnin kafazin,
kafazin e drunjtë të brinjëve –
trarë, cungalë, kulmakë –
fije-fije. Bash atëherë,
përnën çati, përposh, braflluan,
u ngritën në ajër qindra flatra,
vërshuan jashtë në krahët e erës.
Elipse të bardhë vërtiteshin mizëri
përreth shtëpisë, në oborr,
mbi çatitë e tjera, kurorat, rrugët,
ngecnin midis gjethesh, gardhesh –
tërë lagjja u mbulua me kësi flatrash.
Mandej nisi një shi i dendur, imcak,
me pika të dendura si rruaza çeliku –
dhe flatrat e bardha zunë të shkrehen,
të ngjeshen përtokë, të vishen gëmushave,
në kopshtie, porende ferrash, vija uji.
Dhe vetëm njëra syresh, me krahë –
me gjasë, më të fuqishme se tjerat,
çau ajrin, mbërriti, u plandos
pa frymë ndën këmbët e poetit.
Sikur dha shpirt. Ishte një fletë.
Një nga mijëra fletët e shkruara
me vargjet e hershme
të kohës së trishtuar të djalërisë…

14.03.2017

Trishtimi

mustaqedredhur
e kacadrê
ia beh trishtimi
e rrjedh me rânë
rrëké-rrëké
çdo grimë gëzimi.

Po ndaj të gdhirë –
larashë nën shi
flatrojmë çative;
trishtim’ i njelmë
shkund kripë të thatë
në fund të syve.

Na ngushëllojnë
pezull n’ajrí
hamendje t’rrasta;
kafshojmë tërbimthi
në lartësi
duar të zbraz’ta.

2016

Marshi i vdekjes

Ky vend popullohet më shumë me të vdekur;
Me të vdekur të lashtë, me të vdekur të rinj:
Janë të vdekur qytetesh me brengë të thekur-
Dhe të vdekur fusharakë e të vdekur – barinj.

Një popull të vdekurish gëlon kësoane;
Të vdekur qyshkuri, të vdekur tani…
Çfarë i mban gjallë vallë, çfarë kambane
I mbledh dhe i derdh nëpër rrugë mizëri?

Të vdekurit ngatërrohen pa pra midis vedit…
Po kush këtë makth do mundë ta zgjidhë vallë?
Vdes ngapak dhe shpresa tek të vdekurit e shtetit –
Më shumë gjysmëvdekur, se sa gjysmëgjallë.

Të vdekurit e lashtë nuk gjejnë dot paqe
Nga të vdekurit mbi dhe, që ngrenë pallate
Mbi eshtra fëmijësh, mbi plazmën e ardhme,
Mbi truallin që zhytet përditë në mëkate.

Dhe ngrenë rebelimin të vdekurit e vjetër,
Braktisin qimitret, mallkojnë me tërbim
Të vdekurit e rinj, bastardë, kokëngjeshur,
Dhe kthehen qimitresh të pangushëllim.

Ky marsh i të vdekurve nuk paska të sosur,
Me shenjat e tyre, me këngët, me shkrimet,
Që shuhen, rishkruhen dhe mbesin vulosur
Prej bëmave të tyre, gjithsej, vetëm krimet…

Të vdekurit tanë s’e dinë që kanë vdekur
Dhe s’gjendet i gjallë vdekësinë t’u provojë;
Kësoane të gjallët kanë ngrirë të mekur
Nën grushtin e vdekjes që kthen në rrënojë

Lotët, kujtimet, atë shpresë të pakët
Që gjallë mbet dëshirash në urna, saksi…
Të gjallët tash janë, ah, kurme të vakët
Kufomash të gjalla, nxjerrë në liri…

2015

* * *

nimfa përballë shkërmoq kallirin e kohës,
shkërmoq kokrra lumturish të tabuizuara
me llërë,
me kofshë,
me gjinj të njomë
nën bluzë,
me buzë,
me njomë
gjestetrazuara,
grimasë e pozë,
me faqet rozë
me gropë,
me ylberë të plotë
vetullash korb e sy
qerpikëgjatë,
me korp si shlligë në vapë
e flokë – grunajë në fllad –

aty, në tavolinë përballë,
nimfa-koketë –
statujë rrjedhëse,
plotë jetë –
krijesë fërfëllitëse e Rodenit –
flutur në oxhak,
që ndjell në flakë
pa u djegur vetë.

kalliri i kohës shkërmoqet…
luksi digjet në trill.
nimfa-koketë largohet.
kapakët e syve i mbyll
dhe ndjej:
universi ul qepenat
buzë një honi,
të cilin kam frikë
ta shoh trullosur
nga bedenat.

Moskë, tetor 1995

Nokturn XXIV

Kjo botë e mbyllur nga skaji në skaj –
molusk me buzë të puthitur –
e fsheh të fashitur rrëfenjën e saj
të endet në rrathë të nemitur.

Ne rrekemi t’i qasemi në dhjetra versione,
ne pjekim në mendje hamendje të befta,
dhe mpikset enigma në ekuacione,
dhe hesht në thurimat e saj të sedefta.

Shigjeta e kohës nuk është lineare.
Lotët e djeshëm, sot janë të ndryshëm.
Historia është shapi i shpirtit vetanak –
Qenie me cak të perëndishëm.

2012