Nga Edi Oga

Jetojmë në një kohë të ngarkuar me lajme të këqia.

Jetojmë në një kohë ku lajmet e mira gati nuk përbëjnë më lajm.

Për arsye që nuk i shpjegojmë dot të gjitha, njerëzit kanë prirje të “konsumojnë” vetëm lajme të këqia. Edicionet informative në televizione e radio, portalet e lajmeve në internet, rrjetet sociale, të gjitha janë në garë të ethshme cili të na ngarkojë me lajmet më të këqia të mundshme. Sa më i keq, sa më i rëndë të jetë lajmi, aq më shumë vëmendje merr, aq më shumë debate hap dhe gjithmonë e më pak mundësi kemi t’i zgjidhim problemet që këto lajme ngërthejnë.

Përse predominon lajmi i keq? Sepse ai ka të bëjë me frikën. Frika është reagimi emocional njerëzor në përgjigje të diçkaje që paraqet rrezik.

Këtë ka kuptuar i pari dhe ka shtjelluar me detaje sociologu i madh Zygmunt Bauman.

Sipas tij, moderniteti supozohej të ishte periudha në historinë njerëzore kur frika që përshkonte jetën shoqërore në të kaluarën mund të lihej pas dhe qeniet njerëzore më në fund mund të merrnin kontrollin e jetës së tyre dhe të zbutnin forcat e pakontrolluara të botës shoqërore dhe natyrore. E megjithatë, në fillimin e shekullit njëzet e një, ne jetojmë përsëri në një kohë frike. Qoftë frika e katastrofave natyrore, frika e katastrofave mjedisore apo frika e sulmeve terroriste pa kriter, ne jetojmë sot në një gjendje ankthi të vazhdueshëm për rreziqet që mund të godasin pa paralajmërim dhe në çdo moment. Frika është emri që ne i japim pasigurisë sonë përpara rreziqeve që karakterizojnë epokën tonë të lëngshme moderne, për injorancën tonë për atë që është kërcënimi dhe paaftësinë tonë për të përcaktuar se çfarë mund dhe nuk mund të bëhet për t’iu kundërvënë asaj.

Përmes rrëfimit të tij të shkëlqyeshëm të frikës dhe anktheve që na rëndojnë sot, Bauman na paralajmëron për shkallën e detyrës me të cilën do të duhet të përballemi gjatë pjesës më të madhe të shekullit aktual nëse dëshirojmë që njerëzit tanë të shfaqen në fund të tij duke u ndjerë më të sigurt dhe me vetëbesim sesa ndiejmë në fillimet e tij.

Ndjesë për këtë pjesë të gjatë teorike. Le t’i japim përgjigje pyetjes-titull.

Cili është lajmi më i keq për shqiptarët sot?

Nuk është asnjë nga ato që gjeni në titujt kryesorë të gazetave apo në headlines të edicioneve informative. Nuk janë lajmet më të shpërndara nga portalet.

Është një lajm që ka kaluar pothuajse pa u vënë re dhe rrjedhimisht edhe pa u komentuar përsa i rëndësishëm është.

Është një statistikë.

Për herë të parë që nga nuk dihet se kur, numri i vdekjeve në Shqipëri është më i madh sesa ai i lindjeve!

Kjo është drama më e madhe kombëtare e imagjinueshme!

Shqiptarët jo vetëm po largohen nga ky vend, por edhe ne që kemi mbetur këtu, nuk po rigjenerohemi, nuk po shtohemi më natyralisht!

Ky është lajm i kobshëm!

Kjo do të thotë se kemi hyrë tashmë praktikisht në një rrugë pa kthim, në rrugën e pabesueshme të pakësimit deri në zhdukje të asaj kategorie njerëzore me emrin shqiptar!

A është kjo diçka e rastësishme apo e kërkuar dhe e planifikuar? Këtë le ta analizojnë sociologët, antropologët e kush më shumë di. Neve thjesht duhet të kthjellohemi dhe të dimë të lexojmë lajmet. Të dallojmë lajmet e këqija nga lajmet e rënda, si ky më lart.

Më thoni ju cili mund të jetë sot, një lajm më i keq se ky?!

Ah, edhe një gjë. Këtë hall të mënxyrshëm le ta zgjidhin politikanët! Prandaj i votojmë, që të na zgjidhin hallet dhe ky është halli më i madh që kemi sot!