Më bëri përshtypje një detaj nga foto e antimitingut të Lulzim Bashës në Korçë, kundër disa ish- drejtuesve të PD, që kërkojnë ndërprerjen e farsës së garës dhe dorëheqjen e Bashës. Të gjashtë protestuesit që kishin dalë të protestonin, kishin mbuluar me parrulla fytyrën e tyre të mos njiheshin, ndërsa njëri, që e mbante parrullën më poshtë, kishte veshur kapuç në pikë të vapës, përsëri të mos njihej.

Gjesti i antimitingut është boll i shëmtuar, por me pagesë dhe mund ta bësh. Por ky ishte rasti ekstrem, kur edhe pse i kishte paguar ata të gjashtë, ata nuk donin të tregonin fytyrën kush ishin. Ishin thjesht gjashtë “kapuçonë” që ngritën disa parrulla kartoni, u fotografuan dhe ikën me vrap.

Nuk ka rëndësi kush janë, kush i ka nxjerrë dhe çfarë kanë shkruar në ato parrulla. Ka shumë rëndësi fakti, që ata nuk guxojnë të tregojnë edhe fytyrën e tyre në këtë rast. Atë nuk kanë dëshirë me sa duket, t’ia dhurojnë Lulzim Bashës edhe atë pak fytyrë që u ka mbetur.

Ky është dhe tipari themelor i betejës së Lulzim Bashës në këtë fushatë fasadë. Prej fillimit, ai nuk ka mundur të sigurojë dot asnjë mbështetje publike. Asnjë emër i njohur i PD, asnjë gazetar qoftë dhe me gjysmë integritet, asnjë reporter, asnjë politikan, asnjë figurë e shoqërisë civile, biles dhe asnjë punëtor i kompanive të Kunatit, nuk ka guxuar të dalë me emër dhe të mbrojë Lulzim Bashën. Të vetem gjë që kanë bërë, është lufta me maska dhe psuedonime, duke dëshmuar se ai nuk ka as kënaqësinë e betejës, por vetëm kënaqësinë e perversit, njëlloj kurvërie që blen seks me lekë.

Kanë hap disa profile fallco në Facebook dhe sulmojnë figurat historike të PD, që nuk mbështesin Bashën. Më e pështira është beteja kundër Besnik Mustafaj, i vetmi ministër i PD që ka dhënë dorëheqje, kur PD ishte në kulmin e pushtetit të saj, ka parë punën e tij, duke i qëndruar afër PD, ndërkohë që Lulzim Basha firmoste tenderin 1 milardë euro, për të cilin nuk është gjykuar ende.

Sulmi ndaj tij ka arritur një pikë të pështirë, pasi i kanë sulmuar djemtë, duke ja krahasuar me djalin e Fahriut, çka është shumë vështirë që një baba normal ta gëlltisë. Shtoji këtyre dhe sulmet për shfaqje të huaja të Besnikut, si vajtja në kazino, leximi i librave të huaj, dobësia për femra të bukura etj. Profili i tij është kompletuar si armik nga sharësit anonimë.

Më tej akoma është sulmuar Astrit Patozi. Dhe ai përgjithësisht për shfaqje të huaja, dhe kafe me armiq të partisë. Dhe këto sulme nga anonimë, por për fat, këtij nuk i kanë thënë që ke dashur të bësh vajzat deputete, si djali i Fahriut, se do ishte e rendë për vajzat.

Një njeri që e ka çuar PD-në përtej kufirit kritik të votës së militantëve, duke goditur zemrën e saj, kur merr një vendim kaq të rëndësishëm për të mos ikur, edhe pse e ka varrosur një parti, duhet së paku të ketë kurajo të bëjë betejë të madhe dhe të fortë publike. Të kesh guxim të mbash të përdhunuar një parti pasi e ke shkatërruar dhe të mos kesh guxim të bësh betejë me emrin tend, kundër atyre që mendon se po ta rrezikojnë ëndrrën tënde, është e pazakontë. E gjithë kjo dëshirë e tij për pushtet, është dispropocionale me mungesën e një njeriu të vetëm, që të vërë emrin dhe fytyrën krah këtij njeriu. Dhe të mendosh se këtë ai e bën në emër të dashurisë për PD, është njësoj sikur të mendosh se përdhunesi e do viktimën e tij, ndaj e përdhunon.

Në fund, desha t’i kthej përgjigje një fushate të ndyrë po ndaj kundërshtarëve të Bashës, por ku po përdoret emri im. Është bërë në disa raste nga disa kamarierë pa identitet të tij dhe vazhdon me këto profilet anonime, sipas të cilëve, ekziston një komplot në PD, prej vitit 2013, d.m.th që me Olldashin, që unë kam dashur “të marr PD-në”, një fjali sa pa kuptim, aq dhe vulgare për mendjet e sëmura rrotull kryetarit të vulës.

Ndryshe nga Lulzim Basha dhe kushdo kollovar tjetër aty, unë kam një raport emocional me PD, një raport që nis nga dhjetori i 1990, kur kam themeluar ndoshta degën më të vështirë të saj, në malet e Martaneshit dhe Burrel, dhe kjo histori ka vazhduar dhe në ditë shumë të vështira të PD-së. Por unë i kam dalë përballë pushtetit të asaj partie, kur aty u shfaq Lulzim Basha si “dhëndër brenda” për të bërë ato që bëri bashkë me Sali Berishën, që nga vjedhjet galopante, e deri tek vrasja e qytetarëve në bulevard dhe vjedhja e zgjedhjeve.

Unë kam luftuar boll që këta njerëz të ikin nga pushteti dhe projekti im kundër pushtetit të tyre personal në krye të PD, mbaron në vitin 2013, kur ata ikën nga pushteti, edhe për shkak të luftës sime. Dhe për këtë jam krenar!

Prej 2013-s, luftën kundër PD-së dhe të ardhmes së saj nuk e drejtoj më unë, por Lulzim Basha. Mua më ndodh e kundërta, pasi prej vitit 2013, mua më dhimbset PD, për atë çfarë po i bën Lulzim Basha. Nëse do isha dikush që do e urreja PD-në vërtet, njeriun që do të doja më shumë sot, do të ishte Lulzim Basha. Ai do të ishte i vetmi aleat i imi në atë parti, sikur unë ta urreja. Atë që i ka bërë ky njeri PD-së, nuk do mund t’ia bënte as armiku më i madh i saj. Bile jo vetëm PD-së, por dhe Sali Berishës.

Unë jashtë modestisë, i jap shumë pikë vetes në luftën ndaj Berishës, ashtu sikundër i jap shumë pikë dhe atij në luftën kundër meje. Por lufta mes nesh ka qenë ballazi, me emrat dhe fytyrën tonë, para syve të shqiptarëve. Kjo luftë e pistë e Lulzim Bashës dhe tredhja që ai i ka bërë Sali Berishës (siç thotë populli, duke “e kapur për koqe”) dhe duke e bërë si lolo, që të heshtë para kësaj që po bën, është një meritë, që gjithë ne kundërshtarët e Berishës duhet t’ia njohim Lulzim Bashës. Ne i kemi bërë boll dëme Sali Berishës, por këtë që po i bën Basha, nuk kemi mundur dot. Dhe shpjegimi sërisht është tek lufta si skuth që bën ky njeri. Siç i bën gjithë gjërat./Mero Baze-Tema