Ka një gjë më të tmerrshme se “vetë vdekja”

“Ka një gjë më të tmerrshme se “vetë vdekja”: frika e vdekjes, e fshehur në hijet e mendimeve tona, mund të qetësohet nëse mendoni për një dukuri që e njihni mirë: gjumin.

Kur ju zë gjumi, çfarë ndjeni? Emocionet, mendimet, imazhet që ju kanë pushtuar zbehen pak nga pak, duke u zhdukur në heshtje.

Dhe pa e kuptuar fare, zhyteni në thellësi të pavetëdijes, në këtë humnerë që është gjumi i thellë. Kur zgjoheni, gjithçka duket e paprekur, sikur koha të mos kishte ekzistuar.

Disa minuta, disa orë, çfarëdo qoftë: duhet të këshilloheni me një orë për të ditur kohëzgjatjen. Kështu që vdekja mund të duket kështu.

Një zhvendosje e padukshme drejt mungesës totale. Nëse pas vdekjes nuk ka asgjë, atëherë asgjë nuk do t’ju bëjë të vuani: do të shpërndaheni në paqen e pafundme, qetësinë jopersonale dhe të përjetshme.

Por nëse ju pret një jetë tjetër, atëherë në kohën kur mbyllni sytë për herë të fundit, koha do të bëhet një iluzion. Mund të kalojnë një mijë vjet, por ju do t’i hapni sytë sikur të kishit fjetur vetëm një sekondë.”