Mëso të mos i duash ata që nuk të duan! – poezi nga Benjamin Prado

Mëso të mos i duash ata që nuk të duan!, poezi nga Benjamin Prado

Kjo poezi
është për t’u lexuar kur të mos jem pranë teje,
kur për ty të mos kujdesem dot më.

Mos u kënaq kurrë me dikë që nuk kupton
që ti je flakë më e vjetër nga zjarri,
që ti je arsyeja e jetës së tij.

Mëso të mos i duash ata që nuk të duan
dhe zgjidhe mirë se nga çfarë do të kesh frikë:
s’do të ketë hije ta fshehë atë çfarë do të kesh frikë ta shohësh.

Shpëto prej atij që mendon
se ajri qenkësh muri i së padukshmes
dhe ik prej atij që pandeh
se qenkësh më i lumtur ai që ka nevojë për më pak:
ai s’do të kishte nevojë për ty.

Mos u dorëzo, mos harro kurrë që trishtimi
është vetëm burokracia e dhembjes
dhe, nëse ndien që bota po përmbyset,
mos u rrek të mbahesh mbas një tjetri
që do të jetë duke rënë njësoj siç bie ti,
sikurse bëra unë me ty.

Një ditë
do të të duhet të zgjohesh për të shpëtuar ëndrrat e tua:
do ta mësosh një ditë që në premtimet
ka gjithnjë një xham të thyer
në të cilin era e ftohtë e gënjeshtrës ulërin.

Mbaji mend të gjitha këto.

Mos i fshih ndjenjat e tua nga droja se t’u dalluaka brishtësia
si ata që për të ruajtur sa më mirë më të rëndësishmen
e humbin përgjithmonë.

Mba mend që nuk ka asgjë
që s’mund të ndodhë një ditë prej ditësh.
Mos harro që kjo vepër përfundoi.
Mos harro që tanimë i flet një teatri bosh.

Përktheu: Aurel Plasari