Tina Turner siç nuk e keni njohur, që nga fëmijëria e vështirë e deri te sëmundjet e rënda me të cilat u përball. Martesa e dytë me Erwin Bach dhe kujtimet për bashkëshortin e parë Ike Turner. “Kur sheh fytyrën e vdekjes, fillon të mendosh ndryshe”, thotë ajo në këtë pasazh nga libri i ri autobiografik.

Nga Tina Turner/

Jam lodhur gjithë jetën. Askush nuk më ka dhuruar gjë. Pas kaq shumë vitesh punë dhe pas kaq shumë vuajtjesh, sinqerisht me zor po prisja të jetoja momentin, me bashkëshortin tim Erwin, që të zgjohem çdo mëngjes me qetësi, pa mendime, nevoja apo projekte. E kam arritur nirvanën time, mendova. Ajo gjendje lumturie absolute, pa dëshira, është diçka e mrekullueshme. Tre muaj më vonë, papritur u zgjova e terrorizuar. Një rrufe më kishte goditur në kokë dhe në këmbën e djathtë, ose të paktën kështu më dukej, dhe kisha një ndjesi të çuditshme në gojë që më ndalonte t’i kërkoja ndihmë Erwin-it. Dyshoja se nuk ishte asgjë e mirë, por ishte shumë më keq nga ç’mendova. Kisha pësuar një goditje cerebrale.

Ndodhem e ulur në një karrige për të bërë analizat në një spital të Zollikon, në Zvicër, vetëm dhjetë minuta nga shtëpia ime dhe e kam shumë të vështirë të injoroj vdekjen që më rreh shpatullat e më thotë: Tina? Tina, jam këtu për ty! Po kërkoj dëshpërimisht të ruaj shëndetin, për aq sa mund ta bëj me vetëm pesë për qind të funksionimit të veshkave, teksa pres me padurim që trupi im të bëhet aq i fortë për të duruar mundësinë e vetme të shërimit: një transplant veshkash, i cili mund të më shpëtojë jetën.

Prit një moment, do më thoshit. Nuk po kuptojmë asgjë: a nuk pësove një goditje cerebrale? Të dashur, edhe unë jam më shumë se konfuze. Katër vitet që pasuan martesën time ishin një vargmal rus që edhe unë vetë lodhem duke mbajtur mend katastrofat klinike që më kanë ndodhur. Presion i lartë gjaku, goditje cerebrale, kancer në zorrë. Jo, jo. Nuk është ky rendi. Goditje cerebrale, marrje mendsh e pastaj kanceri në zorrë. Ndërsa tani na doli edhe pamjaftueshmëria e veshkave. Më duhen më shumë se nëntë jetë për të kaluar gjithë sa më ka ndodhur.

Duhet të rikthehem në klinikë disa herë në javë. Falë Erwin-it, që është shumë i kujdesshëm, rutina mbetet gjithmonë e njëjta. Në ditët e terapisë parkon përballë Chateau Algonquin në mënyrë që unë mund të kaloj direkt në makinë. Është aq xhentil saqë gjithmonë e hap ai derën për mua. Pastaj ndalojmë në një lokal të vogël në Küsnacht, jo shumë larg stacionit hekurudhor. Unë rri në makinë, që mos më njohin, ndërsa Erwin vrapon të marrë disa ëmbëlsira. Kështu do të kemi disa gjëra të mira për të ngrënë gjatë orëve të gjata që na presin.

Rruga drejt klinikës është si një lojë kukafshehti, plot tension. Në një farë mënyre kemi arritur ta mbajmë për disa vite të fshehtë faktin se unë jam e sëmurë rëndë. Kjo u bë e mundur sepse jetojmë në Zvicër, ku njerëzit kanë më shumë respekt për privatësinë se sa në vendet e tjera. Pastaj unë dhe Erwin gjetëm një mënyrë precize për t’u siguruar se nuk do të na njihnin, mbi të gjitha brenda klinikës, ku do të isha një pre e lehtë për paparacët.

Kur arrijmë, Erwin parkon përpara hyrjes anësore. Prej aty, sallat e dializës janë shumë afër. Zakonisht, në dimër, vesh një pallto të zezë apo ndonjë xhup të rëndë me një kapuç të madh që të mund të fshihem pas atyre veshjeve. Gjatë ecjes rrimë të heshtur, në mënyrë që asnjë të mos dëgjojë zërin tim e të kuptojë se flas anglisht, sepse përndryshe ndonjë që kalon mund të më njohë, të shkrepë ndonjë fotografi e t’ia shesë mediave. Nuk më japin një dhomë private, por nëse do ta bënim, s’do të më pëlqente sepse kurrë nuk kam qenë ndonjë divë kapriçoze. Dua të trajtohem si gjithë të tjerët, jo të dallohem vetëm sepse në jetë kam pasur pak më shumë fat. Mjekët bëjnë ndonjë përjashtim, sepse ashtu si edhe unë, duan të shmangin fotografët.

Kur është e mundur më lënë takime në oraret më të qeta, kur ka pak pacientë nëpër këmbë dhe infermieret e mbyllin zonën ku ndodhem me një tendë. Përpiqem ta bëj sa më të këndshme kohën që kaloj duke bërë dializën. Kur nuk më vjen për të vjellë, ha ëmbëlsirat dhe lexoj libra. Çuditërisht marr të njëjtat libra me vete: Librin e Sekreteve të Deepak Chopra, Komedinë Hyjnore të Dantes dhe një libër me fotografi të mrekullueshme nga Horst P. Horst. Diçka për shpirtin, diçka për mendjen dhe diçka për shqisat. Nuk lodhem kurrë me këta libra, që më ngjallin mendime dhe emocione të thella. I rilexoj vazhdimisht për të gjetur frymëzim dhe rehati.

Ditë pas dite ndjek këto rituale, teksa gjaku im pastrohet. Lexoj, dremis, zgjohem dhe humbas sërish nëpër mendime. Mendon për Erwin-in. Jetoj sërish me kujtimet e mamasë sime të ndjerë, të motrës, të fëmijëve dhe të fëmijërisë. Habitem kur e gjej veten duke menduar për Ike (bashkëshorti i parë, me të cilin Tina Turner ka qenë e martuar në vitet 1962-1978 dhe është ndarë nga jeta në vitin 2007). Vazhdoj të them se e kam mbyllur atë pjesë të jetës, por megjithatë çdo moment e gjej në kokën time duke kërkuar vëmendje. Risjell në mendje fillimin e marrëdhënies sonë, momentet e këqija, vendimin tim për ta lënë dhe për të nisur një jetë të re. Shumë prej këtyre reflektimeve janë ndërsjellë në mendjen time edhe më herët, por kurrë në mënyrë kaq të gjallë. Kur sheh fytyrën e vdekjes, fillon të mendosh ndryshe.

Si përfundova nga një martesë ëndrrash në një prej kështjellave buzë liqenit të Zyrihut në një karrige dialize? Është një histori e gjatë. Si arrita të vij nga Nutbush, në Tennessee, në atë kështjellë? Është një histori edhe më e gjatë. Qëkur jam lidhur me makinerinë e dializës, e shoh çdo gjë përmes lentes së vdekshmërisë. Kam gjithë kohën e botës. Kohë për të menduar për të shkuarën, për të tashmen dhe për pyetjen e madhe: A do të kem një të ardhme?

Kam bindjen se për t’ju shpjeguar me themel historinë time duhet të dini nga vij. Lufta ime për mbijetesë ka filluar që në lindje, më 26 nëntor 1939, kur erdha në jetë me emrin Anna Mae Bullock. Prej atëherë, e kam kaluar jetën përmes një stuhie karme negative. Si mund të ndihesh kur je një vajzë e padëshiruar? Si ishte jeta e asaj vajze? Si arriti ajo vajzë t’ia dalë, pavarësisht goditjeve të këqija që mori?

/Kjo pjesë është shkëputur nga libri i ri autobiografik i Tina Turner, “My love story”