Shkrimi i Edison Ypit për Mero Bazen

Edison Ypi: Mero Baze – Artikull i botuar te Koha Jonë (24/02/09) 

Nga Edison Ypi

Cili eshte fenomeni me i peshtire, shpifaraku me i ndyre, intriganti me i felliqur, zvarraniku me i pafytyre, gjirizori me i perdhosur, ne gazetarine shqiptare te ketyre viteve? Per fat, s’ka 2, eshte vetem 1.

Flet si biznesmen, hiqet gazetar. Qahet pafund se si po duan gazeten t’ia mbyllin, por s’thote nje fjale si qe puna kur ia hapen.

Ben zhurme te madhe per nje ambient si e qysh po ia marrin, por hesht si peshk si dhe pse ia dhane.

E nisi lakuriq me dur’ ne xhepa, vazhdoi dhe po vazhdon si gazetar, tani flet per afera dhe deme dhe padrejtesira ne kurriz te tij me qindra mijera Euro dhe ngaterresa me vila ne Golem.

Gazeten, ne te njejten kohe, edhe e shiti edhe vazhdoi ta kishte, edhe e bleu pasi e shiti, edhe s’i mjafton.

Ka shkruar me qindra, ndoshta me mijera, artikuj me miliona fjale, por asnje artikull, madje asnje fjale, nuk i mbahet mend nga askush.

Pretendon stil, mbahet per Pavarot i tekstit, mirepo tekstet, zhurma e te cilave i ngjan perplasjes se legeneve, i ka me te shkretetirta se shkretetira, vetem fjale fjale-fjale dhe vetem fjale si karvane devesh ngordhalaqe te etura dhe te uritura mes dunash rere mbi te cilat kuisin puhiza grindavece.

Hiqet i thelle, dhe teksti i tij vertet te fut e te qit neper ura te ngushta, llageme te erreta, tunele dhe vargmale, por ne fund e kupton se te gjitha ishin si ne ato hekurudhat e lodrave te kalamajve ku per ta bere ate qejf te duhet te paguash 500 leke te vjetra.

Kapardiset fytyrevreret si demek serioz, i drejte, i paanshem, sikur gjithe kohen mbron pa reshtur te njejten kauze njerezore ne te mire te Shqiperise dhe shqiptareve.

Por, nga njera fjale tek tjetra, nga nje artikull ne tjetrin, sidomos nga njera stine politike ne tjetren, e kthen aq shpesh dhe aq paturpesisht pllaken, saqe s’kuptohet fare cileve ia dedikon gjithate drejtesi, c’ka ne fund te fundit deshmon se ndaj te gjitheve dhe gjithckaje eshte i shtrember dhe vetem i shtrember.

Hiqet trim. Por me proverbin “Trimi i mire me fjale pak e shoke shume” s’ka absolutisht asnje lidhje, per arsyen e thjeshte sepse tjerr aq shume gjurulldira fjalesh, dhe shok ka vetem veten. Por, sa i perket fjaleve, per te mos ia ngrene hakun, edhe nje gje duhet thene; me teper se fjale ka auto-atentate me bomba dhe kacavida mbi makina te shtrenjta.

Hiqet njerezor, i ngrohte, i afert, i dashur, por s’guxon te shohe kerrkend ne sy, madje syte s’i ngre kurre. Mbahet i ndershem profesionalisht, por, mes dreqnive te shumta, me te shumtat e te cilave i di vetem vet’, ne fund te programit televiziv lexon SMS me pyetje te sajuara sepse programin e ka te regjistruar.

E c’te thuash per kete monster qe fryme s’merr dot po s’qe i zhytur me llum ?! Per kete shpellar qe s’ka asnje haber nga qyteterimi. Per kete deshtak i cili kudo qe vete mbjell humbje. Per kete te pacipe per te cilin turpi nuk ekziston.

Per kete hije te zeze qe po t’ia permendesh emrin, shumica te thote se nuk e njeh, disa bejne xheste neverie, te tjere zene hundet me duar. Per nje te lindur per te sherbyer, per kete gelbaze mediatike, kete qurre turbekulare plot qelb e gjak dale nga fyti i semure i vet’ Djallit kur iu semuren mushkerite?!

Si i behet?! A ka zgjidhje qe te rehatohen syte dhe veshet e shqiptareve nga nje peshtirosje e tille?!

I behet. Me vullnet te mire, pak durim dhe pak imagjinate, gjithmone gjendet nje zgjidhje.

Se pari duhet bere cmos qe truri i hendekhedhurit te analizohet neper laboratore. Natyrisht nuk eshte e thjeshte. Sepse, qe ky tru te merret, per kete i duhet care koka. Qe t’i cahet koka, merua paraprakisht duhet vene me shpatulla pas nje muri. Qe, jo muri, por merua te mos levizi, pa i rrezikuar jeten, i duhet ngulur ne fyt nje thike e trashe e ndryshkur. Pa narkoze qe te ver’ ne gjume.

Ta shohe gjithcka me syt’ e vet. Ne menyre qe, pavaresisht se nuk do ta lexoje askush, merua me vone te shkruaj nje artikull te hollesishem ne gazete. Thika, pasi t’i caje fytin, te ngulet tek muri. Dhe, derisa operacioni shpetimtar te perfundoje, aty te lihen, edhe merua, edhe koka e meros, edhe fyti i kokes se meros, edhe thika. Pas kesaj, truri edhe mund t’i thithet me ndonje shiringe te trashe nga ato te nderzimit artificial te bagetive. Por kjo metode qe trurin e meros duke e thithur do ta shnderronte ne leng, do nxirrte veshtiresi gjate studimit sepse ne gjendje te lenget atij truri do t’i mungonte relievi.

Pra koka patjeter i duhet hapur, care. Carja e kafkes mund te kryhet me disa menyra; me perplasje pas muri, me cekic, me qysqi’, me shperthim, me cpim, me sharrim etj. Por e mira fare do ishte pa e care fare.

Duke shfrytezuar brimat. Nga syte ! Jo nga syte, as nga veshet, as nga hundet. Sepse keto jane te gjitha brima te vogla prej nga mund te dalin vetem currila. Qe truri i meros te dali si e meriton, pra kallup, menyra me e mire eshte qe ai tru t’i nxirret nga ai organ te cilin merua e perdor me shume, nga goja. Por, para se t’i nxirret truri nga shpella e gojes, duhen zene ato brimat e vogla.

Veshet dhe hundet s’jane problem per t’u mbyllur. Syte po. Sepse, para se te mbyllen zgavrat, ato, syte pra, duhet qe, me delikatesen me te madhe te krrehen. Krrejtja e syve te mero bazes me luge apo ndonje vegel tjeter te ngjashme nuk do ishte e dobishme.

Sepse, se pari, as vete meros nuk do t’i pelqente, ngaqe dihet se luga dhe garuzhdja as kane qene as jane mjete te preferuara te tij por te armiqve te tij me te tmerrshem, korrupsionisteve te te gjitha kallepeve. Ketu mendja te vete menjehere tek shigjetat, gjilperat, shtizat, aq te pelqyera nga vet’ meroja ne anatemimin e fenomeneve me te shemtuara te kohes sone.

Mirpo, po t’ia nxjerresh syte meros me gjilpere a shtize, qofte edhe te ndryshkur apo te skuqur paraprakisht ne zjarr, packa se ky variant vet’ meros do t’i pelqente pa mase dhe do zbavitej e gajasej nga lumturimi gjate asaj nxjerrjeje aq te kendshme, ky operacion do nxirrte jashte perdorimit syte te cilet do t’i duhen per me vone, keshtuqe as ky variant nuk vlen. Por nuk eshte per tu dekurajuar. Sepse luget, garuzhdet, kunjat, shtizat, gjilperat, nuk jane te vetmet mjete per t’i nxjerre syte mero gazetarit.

Ka edhe te tjera. Pirun, per shembull. Per me teper qe, jo budallaqa luga e lengjeve, por pikerisht piruni elegant i llokmave, eshte vegla e preferuar e meros, me ane te cilit merua, edhe zgjedh e ngul e perlan gjithcka me delikatesen me te madhe, edhe mburret me te madhe si dorejashte. Qe kokordhoket e meros, pas krrejtjes se syve me pirun, do varen teposhte, s’eshte problem. Per kete e te tjera ka plot vegla kuzhina, per shembull thika.

E fundit, gjuha. Epo, dreqi ta haje, s’do pyetet merua per te gjitha. Goja t’i shqyhet. Gjuha t’i shkulet t’u hidhet qenve. Dhe pik’!

Dihet se po te hash tru vici behesh inteligjent i afte per biznes. Po te hash tru derri behesh shkrimtar. Me tru gomari politikan. Me tru kali, gazetar. Po te hash tru meroje, cfare behesh valle?!

Per ta zgjidhur kete enigme, gjeja me e pershtatshme qe mund te behet eshte qe, truri i meros i marre me menyren e siper pershkruar, pas analizave te imeta kimike, bakteriologjike, sociologjike, psikanalitike, per te gjetur me se fundi virusin e sahanlepirjes, dhe pas virusit edhe ndonje antivirus te pershtatshem, ay tru tu jepet ta hane ata qe meron ende e besojne.

Dhe pakngapak, ata duke ngrene e duke nxjerre, sipas teknologjise se kundert te nxjerrjes se po atij truri, te nxjerrat te futen rishtazi atje ku ishin, pra brenda kafkes bosh te ekzemes mbi fytyren e medias se sotme shqiptare, lakuriqit te nates tranzicionale, mero bazes.