Alfred Lela

Lulzim Basha po mundohet të instrumentalizojë një variant të unë nuk jam politikan të Edi Ramës. Ai po luan me terma të tillë si fundi i tranzicionit, llumi i tranzicionit, trekëndëshi i Bermudës etj., me qëllim profilizimin e vetes si politikan i së resë. Ndërkohë që metodologjia vlen (për sa kohë është provuar nga politikanë e grupime politike për dekada me radhë dhe ka funksionuar), retorika nuk bën një lek. Kjo sepse narrativa e komunikimit politik ngrihet mbi personazhin të cilin kërkon të shtjellojë, apo paraqesë, për publikun.

Mospërputhja e asaj që flitet me atë për të cilin tregon është fatale për fushatën e komunikimit (në këtë rast të Bashës).

Një tipar tjetër i komunikimit mbi një parabolë të caktuar (në këtë rast Basha i riu) është se bën punë vetëm njëherë. Një teh apo kënd komunikimi nuk është shumëpërdorimësh për të njëjtin politikan. E njëjta metodolgji apo stil mund të përdoret për politikanë të ndryshëm, por i njëjti personazh politik nuk mund të shitet dy herë nën të njëjtën veshje komunikative.

Thënë këtë, duhet shtuar se Basha është shitur dy herë nën leskrën e të riut në politikë. Herën e parë kur u paraqit si prurje e KOP të Berishës dhe u kurorëzua me një vend në parlament dhe qeveri. Si rrallëkush iu gëzua edhe një herë këtij makinacioni të së resë, kur garoi për kreun e Bashkisë Tiranë. Është e vërtetë se amerikanët, por edhe shqiptarët e shtabit të komunikimit, i këshilluan distancë nga Berisha. Siç është e saktë që kjo i dha pikë në garën lokale. Gjithaq e vërtetë është edhe se, në finale u desh ndërhyrja e Berishës dhe makinerisë së tij të rëndë për ta ngjitur në podiumin e fitores. Fitore që i mbahet mend si e vetmja në karrierën politike përballë Ramës, në një kohë kur garat kanë qenë disa.

Fakti se Basha i shpëtoi skematizmit të të riut politik, duke e përdorur si rrallëkush ose askush, dy herë, lidhet me atë se njerëzit i besuan nevojës së tyre për ta parë solo dhe jashtë hijes së Berishës, por edhe iu dhanë mërzisë që u kishte shkaktuar Edi Rama në tre mandate të gjatë në krye të Tiranës. Ku ta dinin të shkretët se monotonia, si një parkim holandez biçikletash, po u vinte në formën e një buzëqeshjeje që maskonte bash çmërsin e mërzisë.

Hakmarrja e këtij lëshimi që vetëdija popullore i bëri Bashës u duk te Çadra, e cila u përvijua nën retorikën e Republikës së re. Duhet thënë se ajo retorikë dhe ai aksion politik është dështimi më spektakolar i një politikani dhe partie politike në Shqipëri në tri dekadat e tranzicionit. Shkëndija e ligë e saj prodhoi atë lëmsh zjarri që ka vrundulluar anë e mbanë kufijtë politikë të Partisë Demokratike.

Pasur pas vetes këtë repertor politik, Lulzim Bashës i duhet të kuptojë se retorika është një zhanër që nuk i hyn në punë. Madje i prish punë. I perceptuar prej vitesh si politikan i inaksionit dhe hilesë (gjumash/ ai të gënjen edhe për orën), shefit të PD i duhet kurdisur ora e një rishpikeje.

Komunikuesit e tij duhet ta bëjnë të heshtë me fjalë dhe të flasë me aksion. Por aksionet duhet të jenë të njëmendta, jo të rrejshme, siç janë dukur të gjitha veprimet e tij në parlament, deri më tash. Hajde mbushjua mendjen njerëzve psh se kryeministri i vendit ka një qese në xhep, të cilën kur i duhet e përdor, sa për të mbledhur papastërtitë e Dritan Lelit në pyllin e Sodës, e sa të Lul Bashës në Kuvend.

Të flasë shumë, jo e jo, por sidomos të thotë se është fundi i tranzicionit dhe e reja që na ndan nga llumi i politikës, jo, pasha Zotin, nuk ban!