Nga Edona Llukaçaj

Kam pasur gjithnjë respekt per njerëzit punëtorë, ata që fitojnë jetesën duke u përpjekur e me mund, ata që e arrijnë suksesin me këmbëngulje të paepur, por të jesh fatlum është tjetër gjë.

Në një botë ku edhe diplomat e shkollave jepen duke nënvizuar sa të drejtat aq edhe përgjegjësitë e profesionistit të ardhshëm, të kesh vetëm privilegje është fat i madh.

Sigurisht ministrat aktualë në vendin tonë, shumë prej të cilëve të duken si të huazuar nga “Kabineti i Sulltanit” i Nolit do ishin një shembull tipik i të pasurit fat në karrierë po të mos merrej parasysh sa të lehtë-sakrifikueshëm janë, si ushtarë në një lojë shahu.

Për më tepër, ky vend ka parë politikanë aq fatlumë sa ministrat të duken veçse si fitues të një bilete falas në llotari, pasi “çmimet e mëdha” i kanë kapur të tjerë figura.

Çfarë fati duhet të jetë për një politikan, supozojmë lider historik partie, t’i vdesin ose t’i ikin të gjithë zërat alternativë ose të gjithë rivalët hipotetikë brend forcës së vet politike që hedhin dyshim mbi principin themelor “Partia është Lenini; Lenini është partia”.

Me fatin duhet të ketë lidhje edhe të jesh me profesion udhëheqës i pashmangshëm; të bëhesh kryeministër, kryetar kuvendi, president e kështu me rradhë, ndërsa në kohën që do të marresh veten nga lodhja e madhe të jesh ministër a kryetar partie, që si për hobi vendos politikat e një vendi.

Fat të paperceptueshëm duhet të ketë dikush që nuk mban përgjegjësi minimale, megjithëse nxjerr përfaqësuesit e të përfaqësuarit rrugash, në demonstrata himnesh të ngjirur, protesta me qivure e bojkote spektakolare duke u përbetuar për qëndresë historike, e, më pas, brenda natës “bën kthesë” e dërgon kanakarët e vet në tryeza ripërtypjesh, (se reformimi është si më ndryshe).

Nuk e vret turpi se ka futur në koma një forcë të rëndësishme politike, por artikulon i vetëkënaqur fjalë të mëdha, si demokraci, votë e lirë, zgjedhje të ndershme, rruga drejt Europës etj.
Vetëm dikush që e di se ka në dorë numrat me fat do të sillej kështu, një njeri që nuk ka dhënë kurrë llogari për veprimet e veta.

Një fatlum që gjithçka i është servisur në tabaka e që edhe sloganet me “ik” ia ka maestros borxh, si hijen e vet.

Por fat i çmendur vërtet është të vish në pushtet me premtimin e çrrënjosjes të së keqes dhe veçse ta sofistikosh atë. Fat të kesh për rival politik dhe kryesues së një prej mekanizmave më të reëndësishme të demokracisë, opozitës, një “top anti-stres” që sa më fort e gjuan aq më furishëm të përplaset në duar.

Një individ që punon aq zellshëm për ty sa ta rrit popullaritetin edhe me mitingjet anti-qeveri.

Edhe tërmeti, fatkeqësia e disave, trondit për shansin e këtyre. Kanë fatin, që pasi bëjnë plane buxheti si varrmihës shteti, i mbushet arka nga donacionet, destinacioni i së cilave do jetë vendosur me kohë, ndërsa të prekurit nga fatkeqësia të mjaftohen me biseda “gju më gju”, se po të kishin fat s’do ngeleshin çadrave të grisura.

Veçse fat i madh duhet të jetë që ish-aleati i shpallur armik të mos dekretojë çunakun premtues në vend të ministrit që bëri të mundur kryesimin e e OSBE nga Shqipëria për këtë vit, por të bëjë përjashtimin e rrallë dhe të të dekretojë emërimin si ministër i jashtëm.

Marrëdhënie interesante dashuri-urrejtje plot intriga, alla- telenovelë turke!

Fati që të bësh zgjedhje për lezetin tënd e të bëhen kryebashkiakë çfarëdo tipash të përlyer, sigurisht fatkeqë që s’dinë të fshehin gjurmët e pislliqeve.

Fat…fat që tingëllon si një përqeshje e përdalë për gjithsecilin prej nesh nga lëkurë-regjurit e trotuareve politike.