Letersi
Kulla
Poezi – Kulla
Kulla
Në krah të majtë të përroit mbahet madhështore
kulla e moçme dykatëshe me çardak,
që dikur gjyshi e ngriti dora-dore,
me djersë në ballë, me duart me gjak.
Çatinë prej dërrase bora si kupolë
e mbulon dimrit, deri në pranverë.
Si brirët e demit dy oxhakë të hollë.
Një ferrë si merimangë ka mbirë në derë.
Në fund të oborrit shekullor – një lis.
Për zjarr e prush sëpata prerë e kish.
Kur binte dëbora e bardhë si plis,
në prushin e tij dikur piqej mish.
Më tutje shartuar si brirë dreri një mollë,
ku në degët e saj vareshin tre këmborë.
Edhe pse ndryshkur, i marr në dorë,
nxjerr ca tinguj të trashë e të hollë.
E kam të pamundur në prag të kësaj shtëpie
të mos ligështohem, të rri pa qarë,
të qaj me lot, me ngashërim fëmije,
në atë prag ku qava për herë të parë.
Poezi Bilbil Beqiri vëllimi poetik ‘Brirë Tymi’
TOWER
The old two-floored garret tower rising magnificent
And impregnable on the left side of the stream
My grandfather had once built it
With sweating forehead and bleeding hands
Snow is the hat on the wooden roof
From winter until spring
The thin chimneys are bullhorns
A thorny bush is a spider web guarding at the gate
At the end of the yard the axe
Had cut a tree for firewood
When the white snow was falling on the ground
In the ember they would cook and grill meat
A little further a grafted apple tree like deer horns
Three bells are hanging on its branches
Through rusty I take them in my hands
And they sing in thick and thin voices
At that gate where I first stepped
I cannot avoid piercing griefs
I am an orphan sobbing shedding tears
At that gate where I first wept
Përktheu në anglisht Ukë Zenel Buçpapaj
Duhet të jeni i kyçur në mënyrë që të mund të lini një koment Kyçu