Pasqyrë e thyer

Poezi nga Bilbil Beqiri.

Jashtë

Nga maja e malit
nisej rrëke e gjatë,
rridhte ditë e natë.
Ëndërronte,
ngulmonte
në det të tretej,
të bëhej valë
e aty të mbetej.
Dikur,
në kthetrat e mallit,
rrëke e gjorë
Zuri të vajtonte.
Kthjelltësinë kishte humbur.
Malin kërkonte.

Furur

Vendi im,
një hap para,
një hap prapa.
Vetëm njerëzit s’janë si qëmoti.
Në kafene, në pijetore,
në shkëlqim të rremë –
fryrë si deshë këmbore,
bëjnë qyfyre kot së koti,
Flenë pa kënduar urata
Dhe zgjohen me “Dhëntë Zoti”.

Shpërfillje

Toka s’është e sheshtë si një arë me grurë –
shpalli DIJETARI, zbulimin e pafat.
Mblodhën turrën e madhe me dru,
ndezën për të ziun zjarrin bubulak.

Tokën e rrumbullakët përpara TIJ, njëmijë
e dinin, por u mungonte guximi. Ç’e do?
Kishin të gjorët gra dhe fëmijë…
Për një copë tokë, s’bëhej kush hero!

Perëndim i kuqërremtë

Jeta me vuajtje,
e gjatë sa koha
me diell në mesditë.
E fundi,
qepalla që mbyllen në paqe,
shpejt e lehtë –
perëndim i kuqërremtë.
E shpirti braktis kurmin
Ëmbël,
si uji grykën e shtëmbës.

Në stacion

në stacion
pret pa fjalë
me dy duar
që dridhen
e gishërinj
të zverdhur
nga duhani i dredhur i jetës
tradhtuar nga fuqia
syri veshi
tradhtuar nga flokët e zinj korb
krehur mënjanë me vizë në të majtë
në stacion
pret pa fjalë
trenin për në botën tjetër

Pavdekësi

në ekspozitë
u ndala te një portret
me dy sy të bukur të mëdhenj
që më shikonin si të ishin të vërtetë
sy që s’puliteshin
e rrëmbeva
larg në pyll e fsheha
te rrënjët e një peme
në varrin
që gërreva
si luani me putra
e futa
e mbulova me dhe
më vonë aty mbiu lulja e re

Mikpritje

Ham e ham e ham qentë.
I zoti i shtëpisë me një frymë
del jashtë. Sa mirë!
Nga qyteti – mysafirë.
Kundërmojnë qytetërim…
Kanë ardhur me harxhime,
çamçakëze 20 lekësh, të rrumbullakët,
për bukuri:
fëmijët mbllaçiten, plot gëzim e lumturi.
Ka e ka e ka
zonja e shtëpise përvëloi një kokosh.
I fundit ishte i shkreti,
për miqtë nga qyteti.
Mish, zemër e muhabet,
në tokë shtrohet një dyshek;
fle i zoti i shtëpisë.
Pyet gruan:
u kënaqën vallë?
Do kënaqen në të dalë:
një thes arra, miell misri, mish, vezë, djathë, gështenja
sa t’ua ketë ënda.
E zbrazi shtëpinë ky fshatar derëzi:
të gjitha 20 lekë, sa çamçakëzët.
Ditën e mirë ju presim të na vini përsëri

Pasqyrë e thyer

Lulet tashmë i kam harruar.
Nga cili kopsht i zjarrtë fryu kjo erë?
Zbriti nga qerpikët e një udhëtari të moshuar.
Një shi pushon, një tjetër zë të bjerë.

Një pasqyrë e thyer, në dorë koha u mplak.
Një vaj, një kujë dëgjoj pa pushim.
Pranvera endet rrugëve, shesheve fillikat.
Ku vajti, ku humbi kjo stinë plot kundërmim?

Ngjyrat kanë ikur larg, ëndrrat janë të vyshkura.
Si degë çdo gisht i imi në këtë dorë.
Fole ngrenë qyqet e braktisura.
Pranvera mërgoi, mbulomëni me borë.