Ora e aritmetikës

Dy dhe dy bëjnë katër,
katër dhe katër tetë,
tetë dhe tetë gjashtëmbëdhjetë –
Përsëriteni! thotë mësuesi.
Dy dhe dy bëjnë katër,
katër dhe katër tetë,
tetë dhe tetë gjashtëmbëdhjetë…
Por ja tek po kalon qiellit fluturim
Zogu Përrallor –
Fëmija e pikas,
fëmija e dëgjon,
fëmija i thërret:
Shpëtomë,
eja të lozësh me mua,
o zokth! –
Pa ulet zogu vrik,
ulet te pezuli,
dhe nis të lozë
me fëmijën. –
Dy dhe dy bëjnë katër…
Përsëriteni! thotë mësuesi.
Dhe fëmija loz,
edhe zogu loz me të. –
Katë dhe katër bëjnë tetë,
tetë dhe tetë gjashtëmbëdhjetë,
por sa bëjnë gjathëmbëdhjetë
dhe gjashtëmbëdhjetë?
Ato nuk bëjnë asgjë,
nuk bëjnë aspak tridhjetë e dy,
sepse kjo s’ka asnjë kuptim,
pra, le ta thyejnë qafën! –
Dhe fëmija e ka fshehur zogun
nën bankën e vet,
dhe të gjithë fëmijët
përgjojnë këngën e tij,
dhe të gjithë fëmijët
ngazëllehen nga muzika. –
E sakaq zhduken edhe teta dhe teta,
edhe katra dhe katra,
edhe dyshi dhe dyshi –
ia mbathin të gjithë!
Edhe një dhe një nuk bëjnë më dy,
njëri pas tjetrit avullon nga klasa.
Dhe Zogu Përrallor loz,
dhe fëmija këndon,
dhe mësuesi bërtet:
Kur do t’i jepni fund kësaj çmendurie?!
Dhe të gjithë fëmijët
ngazëllehen nga muzika,
dhe muret e klasës
shkulen paqësisht,
dhe xhamat e dritareve
kthehen sërish në rërë,
boja e shkrimit
shndërrohet prapë në ujë,
bankat bëhen përsëri pemë,
shkumësi kthehet në shkëmb,
pena bëhet përsëri zog.

Përktheu: Robert Shvarc