Osip Mandelshtam

* * *

Ngase duart e tua s’munda t’i mbaj në besë,
Ngase t’brishtat buzë të njelmëta tradhëtova qëkuri –
Në akropolin e fjetur duhet agsholin të pres.
Sa i urrej të lashtat ngrehina kutërbuese prej druri!

Burrat akej shalojnë me ngut kuajtë n’errësirë,
Me sharra dhëmbaçe gërryejnë muret-guackë.
Gjaku s’i ndal më aspak poterë as mënxyrë
dhe s’ka për ty më as emër, as tingull, as maskë.

Si munda t’mendoj që u ktheve, si kam guxuar?
Dhe pse u ndava teje para kohe aq lehtë.
Ende nuk është mpiksur terri, gjeli s’ka kënduar,
Ende nuk është ngulur në dru sëpata e nxehtë.

S sumbull e tejdukshme loti rrodhi muresh rrëshira,
Dhe brinjët e drunjta i ndjeu qyteti sakaq.
Por plasi gajku në shkallë me shkulme, drithëtira,
Dhe burrave tre herë vegimi joshës iu shfaq.

Ku është Troj’ e dashtun? E vashavet shpia mbretnore?
E larta folezë e Priamëve rrënuar do jetë në themel.
Por bien si shi i thatë prej druri shigjetat mizore
Dhe të tjera shigjeta mbijnë në tokë si zabel.

Të mbramit yll i fiket pa bëza fitil’ i avashtë,
Dhe agu, dallëndyshë e irnosun, dritores do trokasë,
Dhe dita, e ngathët, si buell shpërgjumur në kashtë,
Mullarësh të ashpër, prej gjumit të prajtë do të shkasë.

Përktheu: Agron Tufa