Epilog për lirinë (Në kujtim të Alepos, e cila na ish njëherë)

Kurrë nuk kam qenë në Siri,
por kam parë foshnje siriane nën gërmadha,
dhe diellin krejt të fikur tek ndrinte më pak se një qiri.

Sa pak flasim për lirinë,
ndërsa llomotisim papushim
për tualetin, vaskën, breçkat e komshies në tel,
për vithet e ringritura,
gjoksin e rënë që duhet ringritur gjithësesi…!

Liria tashmë është butafori feministe
në barkun ëmbëlak të televizorit,
mehlem i çuditshëm për të frymëzuar paqësisht
njerëzit në rrugën e lavdishme drejt parasë.

Në hapësirën tonë me koordinata të milimetruara,
nuk ka më vend për të gjitha ndeshtrashat e botës,
as për gjysmën, madje as për fare.
Hedonizëm të qofshim falë!
Dhe ti, o miku im trimuf,
rrofsh që kalove sot këndej pari,
edhe pse nesër – natyrisht,
do kuturisesh në rrugë të tjera!

Në rrugët e Alepos fëmijët kërkojnë fëmijërinë,
por në Alepo s’ka mbetur fëmijëri
dhe fëmijët tashmë janë plakur përgjithmonë,
nga i pari e deri tek i fundit.
Dhe unë po plakem në luftë me vetveten,
vetëm për vetëm unë, vetvetja dhe migrena,
të cilën e mëkoj me nikotinën çudibërëse
dhe shoh pastaj sesi ajo çmeritet brenda meje,
duke shkumëzuar, duke kërcëllitur dhëmbët,
derisa rivdes për t’u ringjalluar,
edhe më tepër ataviste,
për të shtatat ose të katërmbëdhjetat.

Nuk ka më revolucione,
bota po jeton në një paqe që s’ka të ngjarë;
mbillen e korren drithërat,
më së shumti kanabis, (dëshmojnë gojët e liga),
fryjnë kudo në planet erërat e lirisë,
mbarsur me frymëmarrje moçalike
aligatorësh e hijenash.
Në Alepo përplasen kauzat verbuese të lirisë
dhe verbohen foshnjet e sapo lindura –
veriu shtyn gjethet e zverdhura,
me bajonetë,
mbi trotuar.

Qytete të përhumbura agojnë,
nën vesën acide të qiellit tonë hibrid,
duke u ndryshkur ngadalë, pa u vënë re.
Pyjet e dikurshme,
tani janë tkurrur në shifra kibernetike,
dhe lulëzojnë ende,
falë energjisë që i dhanë kibernetikës pak më parë,
dhe mbase do të kundërmojnë deodorant të fortë,
derisa të mësohemi të mbjellim kudo drurë kibernetikë,
madje edhe në kopshtin tonë përplot me rrënjë
bimësh kibernetike gjithashtu.

Është vjeshtë. Ende ka gjethe të thara
dhe veriu tringëllon bajonetat,
ndërsa një jehonë korale nga Jan Kukuzeli
të kujton luftën e madhe të qenies –
domosdo edhe humbjet,
që na e kanë veleritur tashmë sensin e lirisë.

Veriu shtyn gjethet e zverdhura,
me bajonetë,
mbi trotuar.

Tetor 2016

Petrit Nika