Letersi
Duel
DUEL
Nata hesht. Errësirë. Rrugë të lagura. Vetmi.
Fshat i kredhur në gjumë qeton plagët,
tinguj zilkash nga larg më vijnë si shajni,
dy botë përplasen këtu në tharkun e pakët.
Dyzet vjet vetëm rrugët e atdheut kam bredhur,
ah, me mendje, them, kam bredhur krejt botën,
si këto zilka që në kllapinë e natës janë kredhur, –
dikur, në zanafillë e kam shpikur dhe kohën.
E kam shpikur siç shpiket tani çdo send i përdalë,
nga substanca të panjohura, formula, makete, dizajne,
dhe e kam vënë mes vitrinash të xhamta ngadalë,
pastaj jam larguar në heshtje, në udhë të errëta, hajne.
Në vorbullën e shpikjes tashi jemi kredhur të gjithë,
të gjithë jemi përfshirë nga ethet e shkrimit mbi dritë,
pranë nesh gjallojnë plot shpikës të verbër si urith,
dhe plot të tjerë që zilkën dëgjojnë si tundin dhitë.
Nata hesht. Errësirë. Rrugë të lagura. Vetmi.
vijon lufta me protagonistet e lashta: dy botë,
rend qenia mes tyre me drithërima si shajni,
ndërsa mortja troket lehtë portë më portë.
9 shtator 2016-Petrit Nika
Duhet të jeni i kyçur në mënyrë që të mund të lini një koment Kyçu