Poezi – Kulla

Kulla

Në krah të majtë të përroit mbahet madhështore

kulla e moçme dykatëshe me çardak,

që dikur gjyshi e ngriti dora-dore,

me djersë në ballë, me duart me gjak.

Çatinë prej dërrase bora si kupolë

e mbulon dimrit, deri në pranverë.

Si brirët e demit dy oxhakë të hollë.

Një ferrë si merimangë ka mbirë në derë.

Në fund të oborrit shekullor – një lis.

Për zjarr e prush sëpata prerë e kish.

Kur binte dëbora e bardhë si plis,

në prushin e tij dikur piqej mish.

Më tutje shartuar si brirë dreri një mollë,

ku në degët e saj vareshin tre këmborë.

Edhe pse ndryshkur, i marr në dorë,

nxjerr ca tinguj të trashë e të hollë.

E kam të pamundur në prag të kësaj shtëpie

të mos ligështohem, të rri pa qarë,

të qaj me lot, me ngashërim fëmije,

në atë prag ku qava për herë të parë.

Poezi Bilbil Beqiri vëllimi poetik ‘Brirë Tymi’

TOWER

The old two-floored garret tower rising magnificent

And impregnable on the left side of the stream

My grandfather had once built it

With sweating forehead and bleeding hands

Snow is the hat on the wooden roof

From winter until spring

The thin chimneys are bullhorns

A thorny bush is a spider web guarding at the gate

At the end of the yard the axe

Had cut a tree for firewood

When the white snow was falling on the ground

In the ember they would cook and grill meat

A little further a grafted apple tree like deer horns

Three bells are hanging on its branches

Through rusty I take them in my hands

And they sing in thick and thin voices

At that gate where I first stepped

I cannot avoid piercing griefs

I am an orphan sobbing shedding tears

At that gate where I first wept

Përktheu në anglisht Ukë Zenel Buçpapaj