E kështu ik jeta

Këndo ose vdis pa klithmë

Bëhu i blertë si unë
Më tha bari një natë
Këndo derisa të vallëzojnë yjet
Rreth diellit
Si fëmijët rreth zjarrit në tokë
E pastaj dëgjo oshëtimën
Pa fjalë nëpër botë
Lart do të mbesin kodrat duarthatë
E gurët breg rrugëve në mendime çarë

Këndo derisa të pëlcasësh
Si kripa në flakë vajto po të duash
Kosave të egra s’do të mund t’iu ikësh kurrë
Kur çmenden kohërat në furtunë…
Bari ma tregoi ëndrrën e vet:
-Majat më të larta e hëngrën qiellin e zjarrtë
E shtegu i rrezeve e kërkon veten në breg…
I bukur është vetëm zogu në fluturim
Që me puhinë e krahëve të rreshk
Këndo ose vdis pa klithmë…

1978

 Të të pyes diçka

Ndalu bre Din
të të pyes diçka…

po ç’dreq paska ndodhur me ty
që vetëm gjysmën e dorës ma jep
e s’më shikon në sy
që dashuri pikojnë për ty ?

në këngët e mbrëmjeve
emrin ta rris
në ligjërimet e fyellit
gazin ta ruaj
që mos të bëhemi të huaj

ndalu
rrugën të ma t’fillosh
se tym i zi më ka hyrë në fjalë
se shi i zi në mendime m’pikon
e një re kuçedre
eshtrat e të parëve m’i shpon
e mbi kullë më tall
në agim e muzg

prandaj misrin e lash pa vadë
barin pa kosë
tufën duke blegëruar në vathë
e erdha të të pyes ç’kam bërë
se edhe qeni im në mua po leh
e nisem dikund
e s’arrij kurrkund
ndalu bre Din…

1984

Zogëza e Dukagjinit

I

Bukuria jote i djeg kufinjtë

E urrejtjeve të moteve,

Bukuria jote i kurorëzon agimet

E kuqrremta gjatë lindjeve,

Bukuria jote i bleron rrudhat e tokës

Së gjyshërve me shpresa të pavdekura

Sepse ke lindur në dasmën e madhe të punës

II

Ëndërrat e fshatit i ruan në çerdhet

E lejlekëve që shkruajnë emrin e kullave,

Lumenjtë e humbasin oshëtirën

Nëpër shtigjet e zemrës sate të pafund,

Këngët për ty janë fjalë që digjen në rrezet e tua

Sepse ke lindur për t’i zgjuar horizontet

E lindjeve tona të vona

III

Bukuria jote gjendet në thjeshtësinë

E lëvizjeve të shfrenuara rreth diellit,

Bukuria jote gjendet në harenë

E syve të rreshkurndër rreze,

Bukuria jote gjendet në turret

E përjetimeve të përditshme,

Sepse ke lindur të qëndisësh

Zemrat e plasura prej flakës.

IV

Prej syve të tu përvidhet rrezja

Që hap buzët e luleve të pranverës,

Prej duarve të tua përvidhet

Lindja e vdekja ime e nesërme,

Prej gjuhës sate përvidhet kënga

Që ruan porositë e tokës sime,

Sepse ke lindur të na rreshkësh

Në flakën e rrufeve.

V

Për ty djali i fshatit tim

Plagët e veta i ka quajtur lule,

Për ty janë kallë shtatë fshatra

E janë hapur shumë varre,

Për ty gjithmonë na ka rrudhur terri

E na ka shkrumuar dielli me lot për faqe

Sepse ke lindur për të zgjatur jetën

Mbi mordjet e paemra!…

1969

Kur rrjedh ti

Kur rrjedh ti

Përflaken kremtet e shpirtit

Një zog bart emrin tim në qiell

Kur rrjedh ti

Yjet heqin valle të pavdekësisë

Një zog ndërton çerdhe pa frikë në plisin tim

Kur rrjedh ti

Ylberët bashkojnë kodrat e përdjegura nga malli

Një zog shkruan në shuplakën time

Lavdinë e ujit dhe zjarrit

2001

Unë e vetmia

Drita e agimit të njohu se je ti

Vetmia ime në fund të territ

Ta njohu zërin e stërkequr

Brigjeve të djegura nga malli

E u zverdh

E u bë akull

Tani erdhi koha të dalësh nga unë

Ku i kafshoje shpresat tua

Vetmia ime krahdjegur

Po tha vetmia

Duke i shikuar retë e korbëta

Erdhi koha

Po ç’t’u bëj plagëve të thella

Që rrjedhnin gjak përbrenda?…

Koha më paska dashur jashtë vetes

Të jetosh do të thotë

të përzjarresh,

të përujesh

gjersa të bëhesh i bukur nga vuajtja

për t’i pranuar toka eshtrat

Athua çka do të bëhet me dimrat tanë

çka me pranverat?

Si më lart,

Si më poshtë,

Koha më paska dashur jashtë vetes-

Koha e nxjerrë nga gjaku.

1972

 Mjegull është

Semaforët symacash nervoze

Rrugëve të shlyera

Si shiritat e filmave mesjetarë

Asgjë nuk shihet

Athua ç’bëjnë, majat e plepave atje lart?

Plepave të mbetur pa qiell pa tokë?

Mjegull është

Dhe s’është çudi

Që njerëzit nuk njihen më

Sipas dritave të syve

Sipas fytyrave

Njerëzit koka pa trupa

Trupa pa këmbë

Trotuareve të pëlcitur nga mërzia

S’është çudi që të vdekurit

Kërkojnë ndihmë nga të vdekurit

E të gjallët nga të vdekurit

Për t’i ndërruar emrat

Kohët idealet

E  kështu ik jeta

Si një frymë degëve të thara nga rrufeja…

Mos vdis kur vdiset

Mos vdis kur vdiset

I shtrirë në shtrat

Nga dhimbjet

Din Mehmeti

Nuk të ka hije

Kur të burrëron dashuria

Kur të bën tufan zemërimi

Kur qesh nga gëzimi i befasishëm

Kur të këndon qan shpirti

Kur të njollosin

Kur të gjuajnë me gurë

Kur pas teje qentë lehin

Kur të stërkeqet drita terri

Kur të pëlcet durimi

Mos vdis

Kur ndërton rrënon

Kur shpirtëzon natyrën

Të egrën të pamëshirshmen

Kur lufton

Kur të zihesh rob

Kur sprovohen mbi ty

Të gjitha trupet

Mos vdis kur vdiset

Kur jetohet

Din Mehmeti

Vdis duke ecur nëpër furtunë

Për ta arritur atë dritë të largët

Vdis në këmbë

Të të gjejnë agimet

Të ngrirë në të bardhë